Toegegeven, wij koesteren altijd een zekere argwaan als we op een live album op een cover botsen van Neil Young.  Ons sceptisch zijn was niet nodig toen we Mark May “Ohio” hoorden spelen.  Het is met zoveel respect voor de meester gebracht dat deze meer dan 12’ durende track op geen enkel moment gaat vervelen.  Integendeel zelfs, wat bandlid Paul Ramirez hier uit zijn snaren haalt (ook de stem is méér dan goed , naar Young neigend bijwijlen,..) is indrukwekkend.
Midden de song nemen de heren May en Ramirez de bocht naar de Hendrix klassieker “Machine Gun” om dan vlotjes weer over te schakelen naar de grote finale van “Ohio”.

Op deze Live In Texas is het één feest voor liefhebbers van gitaarlicks, lang uitgesponnen solo’s, improvisatie’s...De kortste track op dit album klokt nog af op meer dan 6’ , ruimte genoeg dus op deze release om ieder bandlid een individueel uitstapje te gunnen, maar geen nood, de drumsolo blijft binnen de perken.

“Blue Monday”, ons allen bekend in de versie van Albert Collins, is een soort van eerbetoon aan laatstgenoemde, gastmuzikant Kirk Mc Kim neemt de intro voor zijn rekening tot May langzamerhand de overhand neemt en de song in intensiteit groeit....Zéér boeiend werk !

Wees gewaarschuwd: soms plegen de heren in een lied de meest gewaagde en waanzinnige muzikale uitstapjes te maken.  In het slotnummer “Mercury Blues” krijg je verschillende tempo wisselingen voor het uiteindelijk eindigt in “Star Spangled Banner”.
Af en toe lijken ze me wel wat de sporen kwijt te geraken , zoals in Betts’ klassieker “In Memory of Elisabeth Reed” bvb.  Het tot bijna een kwartier uitgespande nummer is hier en daar met wat nodeloos geïmproviseer een beetje teveel van het goede voor ons.  Onze tolerantiegrens voor gitaarsolo’s wordt hier wel bereikt.

Vakmanschap en kwaliteit maar met mondjesmaat binnen te nemen mè gedacht ! (Luc Meert)